Haar einde was het begin van... 

Omdat jij de ader was waaruit wij groeiden

Omdat jij de bodem was waaruit wij bloeiden

Omdat jij wist wat ons kon deren

Zal ik je voor altijd eren

Rust zacht mama... 

Wat als therapeutisch schrijven begon, is een serieus boek geworden. Ik merkte dat ik het overlijden van mama (december 2002) niet verwerkt had. Ik moest het allemaal verwerken, en omdat ik makkelijk schrijf wilde ik dit in verhaalvorm doen.

Het eerste hoofdstuk heb ik als meest emotioneel ervaren (ziektebed en overlijden). De eerste keer schrijven was janken als een klein kind. Na al het schrijven, herschrijven, lezen en herlezen krijg ik nu geen tranen meer in mijn ogen, geen rotgevoel. 

Het verliezen van een geliefde is als een diepe wond die moet helen. De pijn van de wond is heftig, dan komt er een korst overheen. Zolang je die niet aanraakt doet het geen zeer: maar als je er een vinger over haalt doet het nog wel zeer. Dat korstje moet helen, dan valt het eraf en blijft er een litteken over. Dat litteken doet geen zeer meer. 

Je ziet het, je beseft wat er gebeurd is, maar voelt geen pijn. 

Ik ben trots dat ik in samenwerking met IWish Design te Tiel een prachtige autobiografie heb. Een privé oplage van 50 stuks die alleen gelezen zijn door familie, vrienden en vertrouwde kennissen. Zonder de hulp van mijn goede vriend Willem-Geert en de steun van Steven van den Berg, had ik dit niet kunnen waarmaken.